Apolinary Kazimierz Bittner (1929–1994), harcmistrz, zoolog, komendant Hufca ZHP w Wejherowie (1963–1973) i przewodniczący Komisji Rewizyjnej Chorągwi Gdańskiej (1981–1985), nauczyciel. Urodził się 23.07.1929 w Gnieźnie w rodzinie powstańca wielkopolskiego Kazimierza (1896–1929) fryzjera i Agnieszki z Kasprzaków (1897–1952). Miał brata Zdzisława (1919–1968) i siostry: Mirosławę (zamężną Białachowską, 1921–2004, krawcową, zam. w Wejherowie), Sabinę (z m. Chałupa, 1923–1990, pracownik umysłowy), Lucynę (zamężną Chałasińską, 1925–2007, krawcową) i Halinę (z m. Ostrowska, 1927–2013, krawcową).

Liceum ogólnokształcące ukończył w Gnieźnie w 1948 i w tym samym roku zatrudnił się jako nauczyciel w Szkole Podstawowej w Rybnie w pow. Wejherowskim. W latach 1952–1957 odbył studia w zakresie biologii na Uniwersytecie Poznańskim, uzyskując tytuł magistra zoologii. Po studiach osiedlił się w Wejherowie i podjął pracę w szkolnictwie jako nauczyciel, zastępcy kierownika szkoły i od 1962 podinspektor oświaty Prezydium PRN. W 1968 powołany został na stanowisko przewodniczącego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Wejherowie.

Z harcerstwem związał się w 1946, wstępując do drużyny licealnej w Gnieźnie; w latach 1948–1949 prowadził drużynę harcerska w Rybnie – hufiec męski Wejherowo. Po odrodzeniu harcerstwa prowadził szczep harcerski przy wejherowskim LO (1958–1960), a od 1962 roku pełnił funkcję zastępcy komendanta hufca. W 1963 objął funkcję komendanta Hufca ZHP w Wejherowie i łącząc ją z praca zawodową pełnił do 1973 roku. Doprowadził do nadania hufcowi imienia „Partyzantów Kaszubskich” na złazie hufca w Koleczkowie 16.10,1970. Podjął starania o pozyskanie dla harcerstwa dworku w Salinie na bazę obozową hufca.

W 1964 został mianowany harcmistrzem.

W 1973 zrezygnował z funkcji hufcowego w związku z powołaniem na stanowisko I zastępcy Przewodniczącego Prezydium powiatowej Rady Narodowej w Wejherowie. Jako współgospodarz powiatu wsparł organizację harcerskiej operacji „Cedron”, której celem był udział młodzieży w zagospodarowaniu miejskich terenów leśno-parkowych nad rzeczką Cedron oraz stworzenie stałej bazy obozowej hufca, która do dzisiaj służy ZHP. Po zmianach w podziale administracyjnym kraju w 1975 objął stanowisko naczelnika miasta Rumia, a od 1977 dyrektora Szkoły Podstawowej nr 1 w tym mieście.

Honorowy stopien harcmistrza PL otrzymał w lipcu 1974, od tego roku związał się z pracą społeczną w Chorągwianej Komisji Rewizyjnej – najpierw jako zastępca przewodniczącego, a w latach 1981–1985 jako jej przewodniczący. Był też aktywny w Związku Nauczycielstwa Polskiego, a po przejściu na emeryturę w 1984 pełnił obowiązki przewodniczącego Oddziałowej Sekcji Emerytów i Rencistów ZNP w Rumi (1986–1994).

Zmarł 26 listopada 1994 r. w Wejherowie. Pochowany został w asyście harcerskiej na wejherowskiej nekropolii. Był odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem za Zasługi dla ZHP (1967), Odznaką Honorową „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, medalem „Zasłużony Ziemi Wejherowskiej”.

W 1960 zawarł związek małżeński z Urszulą Wiśniewską (ur. 1941, nauczycielką). Miał dwóch synów: Michała (1962–2013, górnika) i Krzysztofa (ur. 1965, budowlańca pracującego w Szkocji).

Bedeker Wejherowski pod red. Osowickiej R., Wejherowo 2006, s. 493; Kuligowski Z. Radys B. Harcerstwo gdańskie 1945-1973, Gdańsk 2015; arch. Chorągwi Gdańskiej ZHP: rozkazy komendanta chorągwi z l. 1957-1985; informacje żony Urszuli.

hm. Zenon Kuligowski