Jan Górzewski (1927–2016), adwokat i radca prawny, harcmistrz, żołnierz II Armii WP, kierownik Wydziału Finansowo-Gospodarczego Komendy Chorągwi Gdańskiej ZHP (1957–1974), współtwórca Domu Harcerza w Gdańsku.

Urodził się 1 stycznia 1927 w Trzecialiszkach w woj. wileńskim. Był synem rolnika Franciszka i Anieli z Liminowiczów. Miał rodzeństwo: siostrę Stanisławę i brata Edwarda (oboje nie żyją).

W latach 1933–1940 uczył się w Szkole Powszechnej w Duksztach Pijarskich k. Wilna. Do ZHP wstąpił w 1939; w Drużynie Harcerskiej w swojej szkole (Wileńska Chorągiew Harcerzy) działał do 1940. W szeregach Armii Krajowej brał udział w 1944 w Akcji „Burza” na Wileńszczyźnie. By unikać aresztowań przez władze ZSRR, w tym samym roku wstąpił do II Armii Wojska Polskiego i w jej składzie przeszedł szczęśliwie szlak bojowy do Budziszyna. Po zwolnieniu z wojska w latach 1946–1948 pracował jako robotnik w Fabryce Mebli w Bydgoszczy, a po przeszkoleniu podjął w 1948 roku pracę w służbach finansowych Powszechnej Organizacji „Służba Polsce” w Gdańsku. Po ukończeniu Liceum Ekonomicznego (1948–1951) objął stanowisko szefa Wydziału Finansowego Komendy Wojewódzkiej SP w Gdańsku. W 1955 powołany został na stanowisko kierownika Sektora Administracyjno-Finansowego w Zarządzie Wojewódzkim Związku Młodzieży Polskiej w Gdańsku; funkcję tę pełnił do rozwiązania ZMP.

W styczniu 1957 został zatrudniony w Komendzie Gdańskiej Chorągwi ZHP (komendantem został hm. Józef Grzesiak „Czarny”, przedwojenny komendant Wileńskiej Chorągwi Harcerzy i konspiracyjnej Wileńskiej Chorągwi Szarych Szeregów „Brama”) na stanowisku głównego księgowego – kierownika Wydziału Finansowo-Gospodarczego. Po ukończeniu kursów instruktorskich otrzymał stopnie: przewodnika i podharcmistrza w 1959, a harcmistrza w 1960; honorowy stopień harcmistrza PL nadano mu w 1970. Wychował dziesiątki instruktorów o specjalności ekonomicznej, w tym sześciu swoich następców na stanowisku głównego księgowego chorągwi. W 1962 jako zastępca komendanta chorągwianego zlotu odpowiadał za sprawy kwatermistrzowskie. Wniósł ogromny wkład w rozwój bazy materialnej chorągwi, zwłaszcza w rozbudowę Harcerskiego Ośrodka Morskiego w Pucku wraz z jego flotyllą i budowę gdańskiego Domu Harcerza. Jego fachowość ceniła też GK ZHP i Komisja Finansów ówczesnej Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku (1969–1973). W latach 1972–1974 był członkiem Rady Chorągwi, w tym od 1973 również członkiem Prezydium Rady i Komendy Chorągwi ZHP.

Pracę zawodową i działalność instruktorską umiejętnie połączył w latach 1965–1972 ze studiami zaocznymi na Uniwersytecie im. Mikołaja Kopernika w Toruniu – w 1968 ukończył Zawodowe Studium Administracyjne, a w 1972 Wydział Prawa i Administracji, uzyskując tytuł magistra prawa. Następnie do 1974 odbył aplikację arbitrażową, zakończoną uprawnieniami do wykonywania zawodu radcy prawnego. W 1985 został wpisany na listę adwokatów Izby Adwokackiej w Gdańsku.

W 1974 zrezygnował z pracy etatowej w ZHP i podjął pracę w Oddziale PP Pracownie Konserwacji Zabytków w Gdańsku, gdzie pracował do 1985, w tym w bazie PKZ w Rydze. Do emerytury w 2010 prowadził własną kancelarię radcy prawnego i adwokata. Przez wiele lat doradzał Komendzie Chorągwi i udzielał się w chorągwianej Komisji Rewizyjnej (1980–1984). Od 2013 był członkiem Harcerskiego Kręgu Seniorów „Korzenie” przy Komendzie Chorągwi. W 2015 napisał artykuł „Jak powstał Dom Harcerza w Gdańsku” opublikowany przez Fundację Przyjaciół Harcerstwa w pracy zbiorowej „Tak było” (2017). W 1974 wyróżniony został proporcem Komendy Chorągwi „Za długoletnią zaangażowaną pracę instruktorską w ZHP”.

Zmarł 23 września 2016. W honorowej asyście gdańskiej palestry i harcerstwa pochowany został na cmentarzu Gdańsk-Łostowice. W „Gdańskim Kwartalniku Adwokackim” autor wspomnienia pośmiertnego napisał: „Janek to tzw. stara, dobra szkoła adwokacka, swoją postawa życiową, która przekładała się na pracę zawodową, był wzorem dla innych, bo skupiał w sobie nie tylko wiedzę, rzetelność, ale też zasady, które winny być zawsze brane pod uwagę przez każdego z nas”.

Był odznaczony Krzyżem Kawalerski OOP (1975), Brązowym (1956), Srebrnym (1959) i Złotym (1970) Krzyżem Zasługi, Krzyżem „Za Zasługi dla ZHP” (1967), Odznaka Honorową „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1966), Honorową Odznaką Ofensywy Zuchowej (1961) i in. Ma tabliczkę epitafijną w Mauzoleum Pamięci Harcerstwa w Skulsku (2018).

Miał troje dzieci: Janusza (1951–2013), Leszka (ur. 1951) i Bożenę (zamężną Kazimierczyk, ur. 1958, zam. w Gdańsku; jedna z jej córek – Wioletta, poszła w ślady dziadka i jest adwokatem).

– Górzewski J., Jak powstał Dom Harcerza w Gdańsku, w: „Tak było. Drogi i rozstaje harcerstwa”, W. 2017, s. 191-194; Kuligowski Z. Radys B., Harcerstwo gdańskie 1945-1973, G. 2015, s. 104, 182; Leksykon Chorągwi Gdańskiej ZHP, pod red. Z. Kuligowski, G. 2018, s. 19; Puchała Poczet…, t. 1, s.442; „Szpalty pamięci – adwokaci Pomorskiej Izby Adwokackiej zmarli w 2016 r.” w: Gdański Kwartalnik Adwokacki, G. 2016, nr 44, s. 22; „Sprawozdanie z działalności Gdańskiej Chorągwi ZHP za okres 20 kwietnia 1969 – 2 marca 1974”, G. 1974, s. 46-68, 71-72, 80, Arch. Komendy Chorągwi ZGP; Pismo Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku  20 XI 1969 dot. pracy J. Górzewskiego w Komisji Planu i Finansów, kopia dok. w posiadaniu autora; „Autobiografia J. Górzewskiego z 18 III 1985”, rks, kopia dok. w posiadaniu autora; „Deklaracja – Kwestionariusz wstąpienia do HKS „Korzenie” z 16 X 2014, rks, Arch. HKS „Korzenie” Chorągwi Gdańskiej ZHP, kopia dok. w posiadaniu autora; „Informacja J. Górzewskiego dot. budowy Domu Harcerza w Gdańsku”, G. 2014, rks, Arch. Komendy Gdańskiej Chorągwi ZHP, kopia dok. w posiadaniu autora; „Tekst pożegnania hm. J. Górzewskiego” wygłoszony przez Z. Kuligowskiego na pogrzebie 29 IX 2016, rks w posiadaniu autora i rodziny; inf. wnuczki W. Kazimierczyk.

hm. Zenon Kuligowski